به نام آنکه هستی نام از او یافت / فلک جنبش زمین آراو از او یافت

خدایی کافرینش در سجودش / گواهی مطلق آمد بر وجودش . . .

.

.

.

عقل، جاده ی پر پیچ و خمی است که “تا” خدا می رسد

و عشق، جاده ی مستقیمی که “به” خدا می رساند . . .

.

.

.

الهی من اسیر جهان بودم / عقوبت کن چو نافرمان بودم

خداوندا بسوزانم بسوزان / اگر فرمانبر شیطان بودم . . .

.

.

.

ای تیر غمت را دل عشاق نشانه / خلقی به تو مشغول و تو غایب ز میانه

حاجی بره کعبه و من طالب دیدار / او خانه همی جوید و من صاحب خانه . . .

(خیالی هروی)

.

.

.

ستایش کنم ایزد پاک را / که گویا و بینا کند خاک را

به موری دهد مالش نره شیر / کند پشه بر پیل جنگی دلیر

جهان را بلندی و پستی تویی / ندانم چه ای آنچه هستی تویی . . .

.

.

.

کسی که در برابر خداوند زانو می زند

می تواند در برابر هر کسی ایستادگی کند  . . .

.

.

.

خواهی اگر بجویی ، یک لحظه ای مجویش

خواهی اگر بدانی ، یک لحظه ای مدانش . . .

(ملا محسن فیض)

.

.

.

ذرات ، این نشان موجود

که او است آن خدای یگانه که هستی هر هستی بهستی او است . . .

.

.

.

کیست آن پرده نشین کاینهمه افسانه از اوست

خویش از او ، دوست از او ، دشمن و بیگانه از اوست

به یکی داده خرد بر دگری داده جنون

دانش عاقل از او ، غفلت دیوانه از اوست

.

.

.

خدایا آرزوهایی که در آینده مشکل ساز میشه رو بر آورده نکن

هر چند دلخور بشیم . . .

.

.

.

کی رفته ای ز دل که تمنا کنم تورا / کی بوده ای نهفته که پیدا کنم تورا

غایب نگشته ی که شوم طالب حضور / پنهان نگشته ای که هویدا کنم تو را . . .

(فروغی)

.

.

.

ز اخلاص، ایمان پذیرد کمال  / بود نیّت پاک، دین را جمال‏

به اکسیر اخلاص، قلب وجود  / طلا گردد اندر رکوع و سجود . . .

.

.

.

چو کس بر خدا و رسول و امام  / سپارد زمام امورش، تمام‏

ز فیض هدایت شود بهره‏مند  / نبیند به دنیا و عقبى گزند . . .

.

.

.

کسى که آخرت را بدنیا فروخت  / نداند هم آن و هم اینش بسوخت‏

کسى که آخرت را بدنیا خرید  / به او خیر فانىّ و باقى رسید . . .

.

.

.

عطاى تو گر اندک است اى کریم  / نباشد از این ره تو را ترس و بیم‏

ز پوزش نکوتر بود بذل کم‏  / مران سائلى را چو دارى درم‏

.

.

.

خوشا دل سپردن به عشق خدایی / ز قید هوس های دنیا، رهایی

خوشا، از گناهان همه توبه کردن / به درگاه حق، نیمه شب، چهره سایی

خوشا بر فراز جهان پر گشودن / گذشتن ز خودبینی و خودنمایی

.

.

.

یا رب دل پاک و جان آگاهم ده / آه شب و گریه سحرگاهم ده

در راه خود اول از خودم بی خود کن / بی خود چو شدم ، ز خود به خود راهم ده . . .

.

.

.

الهی

همنشین از همنشین رنگ می گیرد، خوشا آنکه با تو همنشین است . . .